Rozdział 5

Krajobrazy przesuwające się za oknem były mało ciekawe. Ulice dosyć przejezdne, podróż mijała bez utrudnień.

- Jedź wolniej… poprosiłam Rafała, który miał skłonności do szybkiej jazdy.

- Spokojnie… nie musisz się obawiać.

Zapadła chwila ciszy, potem zapytał:

- O czym myślisz?

- Źle się czuję… Mam wyrzuty sumienia. Jak mogłam się zgodzić na takie głupstwo! Nie pożegnałam się z rodziną, przyjaciółmi… Rzuciłam dla ciebie wszystko! A nawet nie wiem jaki jest powód tej ucieczki… Jestem taka bezmyślna i nieodpowiedzialna…

W oku zakręciła mi się łza. Czułam się okropnie. Rafał patrzył na mnie w lusterku. Widział w jakim jestem dołku. Oczy mu posmutniały, zwolnił i położył swą prawą dłoń na mojej.

- Wiem co czujesz- odparł,
- Czuję to samo… nie mogę ci na razie powiedzieć po co to wszystko, przykro mi…

I jego dłoń z powrotem znalazła się na kierownicy.

- Proszę cię, powiedz… co się stało? Przecież wiesz, że bez względu na wszystko i tak stanę po twojej stronie. Chyba zdążyłeś się już o tym przekonać…

- Tak, wiem o tym, gdybyś mi nie ufała, nie byłoby cię tu… obiecuję, że wyjaśnię ci wszystko, gdy dojedziemy na miejsce. Zgoda?

- Trzymam cię za słowo…

Godziny spędzone w samochodzie okropnie się wlokły. Byłam znużona długą podróżą. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

Obudził mnie głos Rafała:

- Jesteśmy na miejscu, obudź się Wiki.

Otworzyłam oczy, zobaczyłam przed sobą duży, piękny dom.

- To nasz nowy dom, podoba ci się?- zapytał z uśmiechem.

- Yyy… jest śliczny- odparłam.

Weszliśmy do środka. Wszystko było nowe i bardzo ładne. Budynek był duży, ale bardzo przytulny. Posiadał wielki taras, a dalej kolorowy ogród. Jednym słowem był jak z bajki…

- Rafał, skąd ty miałeś na to pieniądze? – spytałam z przejęciem.

- Nie zaprzątaj sobie tym teraz głowy kochanie…

Kochanie… powiedział tak do mnie pierwszy raz. W jego ustach brzmiało to cudownie. Wyszliśmy na spacer po okolicy. Po powrocie odważyłam się znów rozpocząć drażliwy temat:

- Obiecałeś, że powiesz mi o co chodzi z tym wyjazdem na miejscu, więc możesz już zacząć…

- Przestań Wiki! Dlaczego jesteś taka uparta? Przyjdzie czas, że wszystkiego się dowiesz, nie jesteś na to gotowa.

Musiałam się dowiedzieć, o co chodzi. Dlatego postanowiłam wymusić na nim interesujące mnie informacje. Sytuacja zmusiła mnie do łez. Po chwili zanosiłam się od płaczu.

- Co ci jest?- spytał zdziwiony.

- Chcę wracać! – powiedziałam szlochając.

Podszedł do mnie i delikatnie objął.

- Nie możemy wracać… nie teraz.

Wtuliłam się w jego ramiona.

- Każesz mi ufać tobie bezgranicznie, a sam nie potrafisz zaufać mi! Gdyby ci na mnie zależało, powiedziałbyś prawdę, bez względu jaka ona jest! Tyle dla ciebie poświęciłam!

Zapadła cisza. Wypuścił mnie z ramion i podszedł do okna. Był wyraźnie przygnębiony. Bił się z myślami. Po chwili zwrócił wzrok w moją stronę.

- Dobra, wygrałaś… powiem ci, ale proszę zachowaj spokój i nie przerywaj mi, bo tego nie znoszę.

Ta prośba zabrzmiała dziwnie, pomyślałam sobie: ,, grozisz mi? ‘’ ale zachowałam ten komentarz dla siebie.

- Ok., mów…

Usiedliśmy na kanapie. Rafał zaczął:

- Bo widzisz… na początku roku wplatałem się w podejrzane układy z handlarzami nastolatek…

Gdy to usłyszałam, z trudem pohamowałam wybuch złości i krzyk.

- Może w to nie uwierzysz, ale nie chciałem się w to mieszać… przekonała mnie do tego Sabina, która ma znajomych w tym towarzystwie. Moim zadaniem było uwodzenie dziewczyn ze szkoły i zwabianie ich w różne miejsca. Tam moja rola się kończyła. Wracałem do domu, a inni zajmowali się tymi dziewczynami. Dostawałem za to niemałą kasę, ale to nie jest wytłumaczenie… nawet nie wiesz jak mi z tym ciężko…

Nie wytrzymałam dłużej i zaczęłam krzyczeć:

- Chyba żartujesz? zdajesz sobie sprawę z tego co właśnie powiedziałeś?! Jak mogłeś? Nie wierzę, że taki jesteś… nie masz serca?!

Chciałam wyjść z domu i gdzieś uciec, byleby być tylko jak najdalej od niego.

Pobiegłam w stronę drzwi, natychmiast zjawił się obok mnie i chwycił za rękę.

- Co ty wyprawiasz?- spytał wściekły i szarpnął mną.

- Ja??? To ty zachowujesz się jak dzieciak! Puszczaj mnie!

- Nie dokończyłem wyjaśnień! Miałaś nie przerywać!

Patrzył na mnie brutalnym wzrokiem. Trochę się przestraszyłam, więc zawróciłam w stronę kanapy i usiadłam. Ciekawe co jeszcze ma mi do powiedzenia ten drań…

- Tak jak mówiłem, nie chciałem tego… Nawet podjąłem próbę zerwania z tym, ale wiesz jak to jest z takimi typami. Grozili mi… tydzień temu dostałem zlecenie aby zająć się Malwiną…

Wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia.

- Co z nią zrobiłeś? Gdzie ona jest?!

- Stało się z nią to co z innymi dziewczynami… Wiem, jestem idiotą, nieodpowiedzialnym draniem, złym człowiekiem, ale postaraj się choć trochę to zrozumieć…

- Uwierz mi, bardzo bym chciała, ale…

- Wiesz, że dzięki mnie jesteś jak można to tak nazwać ,, bezpieczna’’ ?

- Oooo… no co ty?! Mam ci dziękować?

- To nie są żarty! Los Malwiny miał spotkać też ciebie! Gdybym cię nie zawiózł wtedy do szpitala, to nie byłoby cię tu pewnie.

- To ty mnie zabrałeś do szpitala?

- A myślałaś, że kto… ten łysy, który cię pobił?

-Yyyy… nie wiedziałam co powiedzieć.

- Kocham cię i dlatego to zrobiłem. Dla ciebie zerwałem z tym wszystkim. Musieliśmy wyjechać, oni chcieli nas zabić! Rozumiesz?

W tym momencie brakowało mi słów i nic nie odpowiedziałam. Popatrzyłam tylko na Rafała i spytałam cicho:

- Naprawdę mnie kochasz?

- Jak nikogo na świecie… - powiedział i musnął moje usta swoimi.